ستایش (به نام خداوند جان و خرد)

ستایش

به‌نام خ‍داوند جـــان و خـــرد

کــــــزین برتر اندیشه بر نگذرد

با نام خدایی آغاز می‌کنیم که آفریننده روح و عقل و آدمی است‏؛ هیچ فکری نمی‌تواند از این اندیشه بالاتر و برتر برود.

خداونـــــدِ نـــام و خــداوندِ جای

خــــــــداوندِ روزی دهِ رهنمای

او خدایی است که آفرینندۀ همه چیز است؛ جهان مادری و جهان آخرت، خدایی که روزی می‌رساند و راه را به ما نشان می‌دهد.

خداونـــدِ کیوان و گردان سپهــــر

فــــــروزندۀ مـاه و ناهید و مهر

خداوند همه چیز را آفریده است؛ کیوان بالاترین سیاره آسمان، آسمان گردنده، ماه پر نور و سیارۀ ناهید و خورشید

به بیننـــدگان، آفـــرینـــنـده را

نبــــینی، مَـرَنجان دو بیننده را

تلاش برای دیدن خداوند کار بیهوده‌ای است و این کار به جز آزردن و رنجاندن چشم‌ها، فرجامی ندارد.

نیــــابـد بدو نیـــز، اندیـــشه راه

کـــــه او بـرتر از نام و از جایگاه

مسائلی است که با چشم دیده می‌شود. از این روی، آنچه که فراتر از دیدن و احساس انسان باشد، غیر قابل درک و فهم است.

سـتودن نـداند کس او را چو هست

مـــــیان بندگی را ببایدت بست

چون خداوند را آنچنان که شایسته اوست، نمی‌توانیم بشناسیم، پس آن چنان که شایستۀ اوست، وی را نمی‌توانیم ستایش کنیم. بنابراین، باید چون و چرا درباره خداوند را کنار بگذاریم و کمر بندگی برای اطاعت خداوند ببندیم.

تــــوانا بـــوَد هر کــــه دانـا بَود

ز دانــــش، دل پــــیر، برنا بود

انسان دانا و آگاه در انجام کارها موفق و پیروز است. آگاهی و دانش سبب شادابی و نشاط دل انسان می‌شود.